Не, нема да пишувам
за нас.
Приказните се
пишуваат за да се раскаже нешто што завршило. А сеедно дали е среќен крај или
несреќен, крајот е крај. А јас не сакам краеви.
Нашата приказна
трае.
Таа е само наша,
љубоморно чувана и скриена од другите, таква треба и да остане.
Нашата приказна
е некаде помеѓу сонот и јавето, или е само сон?
Ако треба да и дадеме име, да ја сместиме во некој жанр, ќе биде многу тешко, бидејќи таа е толку необична што излегува надвор од воспоставените правила кои важат за приказните. Секако дека не е класична романтична приказна, не е ни од оние стереотипни летни авантури, не е ни од оние швалерски секси прикази.
Нашата приказна е толку
необична, некогаш возбудлива, некогаш смирена, до крај непредвидлива...можеби зошто е невозможна.
Ете толку е посебна нашава приказна што не можам да најдам ни зборови за да ја опишам.
И покрај се
трае, не е до крај раскажана.
А каде води кој
би знаел?
Некој паметен
рекол не е битна дестинацијата, уживај во патувањето, така јас уживам во секој
момент, каков и да е крајот, вреди секој миг поминат во создавањето и
сонувањето на таа наша приказна.
Еден ден ќе ја раскажам некому, за да излезе од душава, да се ослободи, да заживее, за да потсети, за да разбуди чувства, солзи можеби или насмевка, или прашање зошто не беше поинаку и што ако беше поинаку...
